Zjawisko pobudzenia.

Równolegle z tym wzmożeniem całego życia afektywnego idzie pobudzenie toku myślowego, który przyspiesza się, stając się po przekroczeniu pewnej miary bezładnym i powierzchownym. To samo zjawisko pobudzenia widzimy w dziedzinie woli, dążeń i działania. Chory odczuwa potrzebę wyładowania swojej energii. Jest ogromna skala stopni podniecenia maniakalnego. Lżejsze stany określamy nazwą hipomanii. Stany te cechuje pogoda, radość życia, zadowolenie z siebie, nieznużona energia działania, pobudzenie procesów myślowych, mniej lub więcej umiarkowana ekspansja życiowa. Stany hipomaniakalne bywają też życiowo korzystne, stanowiąc pobudzenie do twórczości, do działania organizatorskiego, do pokonywania przeciwieństw. Gdy pobudzenie to przekroczy pewną miarę, zaczynają stopniowo zawodzić hamulce rozumowe i uczuciowe, chory wyładowuje coraz gwałtowniej swoje afekty, popada w zatargi z otoczeniem, myślenie jego staje się zbyt szybkie, aby mogło być dokładne. Szybkość kojarzenia dochodzi aż do gonitwy myśli. Wypowiedzi nabierają cech słowotoku (logorrhoe). Pogodny, wesoły nastrój przechodzi w podniecenie afektywne różnego natężenia aż do szału. Spotęgowana drażliwość chorego staje się źródłem zaczepek w stosunku do otoczenia. Chory zachowuje się krotochwilnie, dowcipkująco, wyniośle, lekceważąco, obraźliwie, ordynarnie, bezczelnie, wyzywająco, napastliwie. Zależnie od tematu rozmowy czy sytuacji, może nastrój ten szybko przechodzić w swoją odwrotność, np. rozzłoszczony chory może się nagle rozpłakać. Jest to chwiejność afektywna (labilitas affectiva) , która fizjologicznie występuje u małych dzieci, a patologicznie w zespole organicznym. Chorzy z chorobliwie wzmożonym samopoczuciem bywają skłonni do przechwałek, przypominających konfabulacje. Nastrój maniakalny jest istotnym składnikiem zespołu maniakalnego, który występuje albo jako część składowa cyklofrenii, albo epizodycznie w stanach różnej etiologii. [podobne: wzorcowanie mierników, wzorcowanie mierników do włosów, wzorcowanie mierników na włosy]